Eindelijk is het weer tijd voor een Canada reis! Na 3 jaar hier niet te zijn geweest mocht ik in 2014 eindelijk mijn koffers weer pakken om met familie en vrienden naar het land van de beren te kunnen vertrekken; Canada!
De vlucht naar Vancouver kon niet snel genoeg gaan en ik keek de ene film na de andere. Na een tijd was het eindelijk zover, de landing werd ingezet! Tijd om uit te stappen en de koffers op te halen, dit ging gelukkig snel. Maar toen kwam het- een lange rij bij de immigratie. Zelfs de prachtige kunst die over op de luchthaven staat kon het wachten niet korter laten lijken. Uiteindelijk zijn we er door gekomen met ons reisgezelschap en konden we door naar Alamo om de 2 huurauto’s op te halen. Een nieuwe mini bus en een ruime compact auto voor 2 personen. In de mini bus hadden we de laatste rij stoelen neergeklapt zodat we 5 koffers achterin konden leggen. Vanaf het vliegveld (wat ten zuiden van het centrum ligt) gingen we rechtstreeks naar Tsawwassen om de veerboot naar Victoria te nemen vanaf Vancouver Island. Na een mooie overtocht van +- 90 minuten kwamen we in Victoria aan tegen het einde van de middag en zijn we doorgereden naar het hotel waar we ons even hebben opgefrist. ‘S avonds wandelden we langs de pittoreske Inner Habor. Hier waren veel winkels en restaurants, maar gezien de lange reis die we gemaakt hadden die dag gingen we alleen even wat eten en daarna terug naar ons hotel.
Zoals verwacht was iedereen vroeg op de volgende dag zodat we op tijd aan onze roadtrip konden beginnen. Onze bestemming voor de dag was het Black Rock Oceanfront Resort in Ucluelet, op zich een redelijke afstand om te rijden (300 kilometer), maar onderweg zijn we natuurlijk meerdere keren gestopt voor foto's. Een verplichte stop die ik had gepland, was het MacMillan Provincial Park voor Port Alberni. Daar in Cathedral Grove staan vele enorme douglassparren, waarvan sommige meer dan 800 jaar oud zijn. Je kunt een ontspannen wandeling maken door het park en meer te weten komen over de flora van de rangers als je daarin geïnteresseerd bent. Het park heeft iets magisch en het vermoeden is dat iedere bezoeker wel probeerd om met meerdere mensen tegelijk een boom te omhelzen en daar een foto van te maken. Helaas (of misschien gelukkig?) zijn de parkeerplaatsen heel beperkt waardoor je niet altijd de kans hebt dit park te kunnen bezoeken. Daarna gingen we verder naar het Pacific Rim National Park. De weg tussen Port Alberni en de Pacifische kust is erg bochtig, waardoor je hier vaak maar tussen de 20 en 40 km / u kon rijden. Op de laatste kilometers naar de bestemming van de dag beleefden we ons 1e hoogtepunt: de 1e beer, een zwarte beer, kruiste ons pad en we konden hem kort vanuit de auto observeren. Toen we aankwamen bij het Black Rock Oceanfront Resort, waren we meteen onder de indruk van de locatie en de architectuur. Een klein (avontuurlijk) incident had gevolgen voor ons verblijf in deze prachtig gelegen accommodatie: er was een stroomstoring, waardoor er maar een paar restaurants in het dorp Ucluelet open waren en we eigenlijk gedwongen waren om in het hotel te eten. De volgende dag stond er een walvistocht op het programma. Ik had een paar jaar eerder al deelgenomen aan een tocht vanuit Tofino en was benieuwd hoe het zou zijn vanuit Ucluelet. De natuur met de eilanden voor de kust is net zo fantastisch en de zee (helaas) net zo ruig. Sommige van onze groep, waaronder ik, hadden niet zo veel plezier tijdens de boottocht vanwege de ruige zee. Maar volgens andere zijn er walvissen gespot en heb ik uiteindelijk wel het geluk gehad om zeehonden en Amerikaanse zeearenden te zien. Nadat we weer vaste grond onder onze voeten hadden, verkenden we de Lighthouse Loop van de Wild Pacific Trail, een 2,6 km lange cirkelvormige route die een geweldig uitzicht biedt op de - afhankelijk van het seizoen - wilde branding met achter elke bocht de zwarte rotsen. Daarna verkenden we de Rainforest-wandelpaden rechts en links van de Pacific Rim Highway. Het regenwoud was erg mooi en heel anders dan de natuur die we eerder om ons heen hadden. Long Beach, dat richting Tofino in het Pacific Rim National Park ligt, was onze volgende bestemming. Twee dappere mannen in onze groep gingen zelfs zwemmen in de Stille Oceaan, een kort, koud maar heel grappig gezicht. We genoten 1-2 uur comfortabel op het strand en keken naar Amerikaanse zeearenden die boven ons zweefden. Deze prachtige dag in de natuur werd perfect afgesloten met een heerlijk diner in een restaurant aan het einde van Long Beach bij zonsondergang. 'S Avonds hadden we weer warm water en elektriciteit in het resort, zodat we ook het elektrische haardvuur in onze kamers konden uitproberen.
De jetlag werd elke dag minder, waardoor het vandaag al moeilijker was om niet te laat op te staan omdat we een flinke afstand met de auto moesten afleggen. We verlieten de westkust van Vancouver Island in de vroege ochtend en reden de kronkelende route terug naar Nanaimo om 's middags de veerboot naar het vasteland te nemen, om precies te zijn Horseshoe Bay. De zon scheen, dus ik genoot van de 90 minuten durende overtocht, comfortabel liggend op een kist op de veerboot. 'S Avonds was mijn gezicht rood als een kreeft ... De tocht met de veerboot was gewoon geweldig, ook al zag ik niet veel, maar ik ken de route van eerdere reizen. Toen we aankwamen in Horseshoe Bay, hadden we niet veel tijd om het rustige vissersdorpje te verkennen. Op weg naar het noorden over de beroemde Sea-to-Sky Highway stopten we bij Shannon Falls om wat foto's te maken en liepen we ook naar de Sea-to-Sky Gondola. We hadden alleen geen tijd om deze gondel te nemem. De snelweg biedt een geweldig uitzicht op Howe Sound en ook enkele parkeerplaatsen om even te stoppen en diep adem te halen. Natuurlijk ook voor foto's, wat voor mij persoonlijk altijd erg belangrijk is. In Whistler wees het navigatiesysteem ons de weg naar het juiste hotel, maar nadat we de kamersleutel hadden gekregen en de auto naar de ondergrondse parkeergarage hadden gebracht, konden we onze weg niet vinden ... Veel wegen leiden naar Rome... Na wat zoeken kwamen we weer boven, maar toen zaten we midden in het voetgangersgebied?! Verwarrend, vooral omdat Whistler Village bestaat uit verschillende kleine steegjes en gevels die er hetzelfde uitzien. Terug in het hotel verzamelden we de rest van de groep en werden de eerste souvenirs gekocht. We werden 's avonds verwend met culinaire hoogstandjes in de “Old Spaghetti Factory” Ik zou deze restaurantketen keer op keer aanbevelen. Je hebt er snelle bediening, heerlijk eten en alles voor een acceptabele prijs.
De accommodatie voor de volgende twee nachten was iets heel bijzonders voor mij, omdat ik hierdoor mijn medereizigers kon laten zien waar ik een seizoen had gewerkt. De route van Whistler naar Big Creek gaat aanvankelijk verder op Highway 99, zoals de Sea-to-Sky Highway officieel heet. Voordat je Lillooet bereikt, heb je nog een bochtige route voor je, die meestal bergafwaarts is. Als je zoals wij in een grote, volgeladen auto rijdt, moet je handmatig terugschakelen en de automaat niet alles laten regelen, want anders kunnen de remmen gaan roken van al het remmen, kleine tip..... Een stop bij Seton Lake is de moeite waard om om van het uitzicht te genieten en wat frisse lucht te krijgen voor het geval het autorijden teveel was voor je hoofd en maag. Na Lillooet werd de route niet minder aantrekkelijk en bereikten we al snel Highway 97. Zodra we op deze snelweg waren, ook wel de Cariboo Highway genoemd, veranderde het landschap weer. In Williams Lake maakten we een stop bij "Spurs", een typische westernwinkel, voordat we de laatste twee uur naar de ranch reden. Daar sliepen we in de twee hutten buiten de lodge en hadden absolute rust om ons heen met uitzicht op Big Creek. Ik was verheugd de honden weer te zien die (denk ik) mij wel herkenden. . De volgende ochtend was ik benieuwd wie er met me mee zou rijden. Het duurde allemaal even voordat we met ons vijven (3 gingen er niet mee) alle paarden uit de wei hadden gehaald, schoongemaakt en opgezadeld. Een heerlijk gevoel om dat na een paar jaar weer te ervaren. Voordat we begonnen, hebben we wat souvenirfoto's gemaakt van hoe we te paard en vol energie op de start wachtten. Het duurde niet lang nadat we begonnen waren (natuurlijk alles stap voor stap), totdat een paard (een absolute beginner) besloot dat het liever comfortabel het bos in draafde in plaats van over het pad te lopen. Ik vond het best grappig, alleen mijn mondelinge instructies leidden niet tot het gewenste succes. Het was nog steeds leuk, ook al werd het pad smal en stenig, de paarden zijn erg zelfverzekerd en kalm, zodat iedereen zich veilig voelde en we een aantal complete beginners bij ons hadden. Het lunchpakket smaakte bijzonder goed aan de rivier, maar helaas begon het een beetje te regenen. Gelukkig zakte de regen snel weg en kwamen we blij, euforisch bij de lodge terug.
De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen en weer op pad te gaan. De weg van de Big Creek Lodge in de Chilcotins naar Clearwater was iets langer zonder bijzondere hoogtepunten, maar alle auto-inzittenden behalve de bestuurder konden hun gedachten een beetje laten afdwalen en hun indrukken op zich laten inwerken. We hebben altijd de omgeving in de gaten gehouden, want wie weet komt er toch nog een beer opdagen. Iedereen wilde beren zien, wat in de zomer niet gemakkelijk was. Aangekomen in Campbell River, gingen we na het inchecken rechtstreeks naar het noordelijke Wells Gray Provincial Park om de beroemde Helmcken Falls te zien. Het bleek dat het nog 1,5 uur was van Clearwater. De tijd bij de watervallen hebben we des te meer benut voor een uitgebreide fotosessie inclusief groepsfoto's. Op de terugweg stopten we bij Dawson Falls, wat leuk was om naar te kijken. Het was al avond en onze maag gromde toen we terug reden. Spontaan stopten we bij een ranch die een barbecue op straat had geadverteerd. We zaten dus heel rustiek in de huifkar en aten heerlijke vers gemaakte hamburgers. De zonsondergang over de velden maakte de "Westerse avond" perfect.
Het kleine stadje Blue River ligt tussen Clearwater en Jasper. We stopten daar om deel te nemen aan een berenkijktocht op Mud Creek en aan de oevers van het Mud Lake. Onze gids Jeff was geweldig, hij overschreed gemakkelijk de geplande tour van 1 uur met 30 minuten, vertelde veel over het berenrijke gebied en stuurde ons veilig over het water. We hadden zelfs geluk en konden een van de zwarte beren observeren. Hij zag ons natuurlijk ook en draafde op zijn gemak in het ondiepe water langs de kust. Ik heb leuke foto's kunnen maken terwijl de boot muisstil was. Iedereen was blij met de waarneming en wilde gewoon geen geluid maken. De Blue River Safari was absoluut een geweldige ervaring, vooral omdat niet onze hele groep de eerste beer op Vancouver Island had gezien. We vervolgden de Yellowhead Highway richting Jasper met nog een tussenstop om de Mount Robson te bewonderen, die in de verte hoog in de lucht te zien was. Mount Robson is met 3954 m de hoogste berg in de Canadese Rockies. Eindelijk bereikten we Jasper, checkten in bij de Marmot Lodge en gingen eten. Sommigen van de groep bleven in 'downtown' om wat door de straten te slenteren, ik bleef in het hotel en sorteerde de foto's een beetje. De volgende dag stond er weer een hoogtepunt op mijn plan: mijn Canadese vriendin Amanda kwam naar Jasper vanuit Edmonton (4 uur enkele reis) zodat we elkaar na drie jaar weer konden ontmoeten en de dag samen konden doorbrengen. De vreugde om elkaar te zien was natuurlijk enorm, dus gingen we met ons achten snel op pad om Jasper National Park te verkennen. Eerst namen we de Jasper Skytram naar Whistler Mountain. Sommigen wandelden van daar naar de top en anderen bleven op het hoge plateau om van het uitzicht en vooral van de zon te genieten. Amanda en ik gebruikten de tijd voor veel foto's en probeerden de afgelopen jaren in een paar uur bij te praten. In de middag reden we naar Maligne Lake en hadden eigenlijk het geluk om onderweg een (zwarte) beer langs de weg te zien. Bij Maligne Lake heb ik persoonlijk een mooie vergelijking kunnen maken tussen mei 2011 en juli 2014 qua uitzicht. In die tijd begon het meer net te ontdooien en nu in de zomer waren er zowel rondvaartboten als kajaks en was er geen sneeuw meer te zien op de omliggende bergtoppen. We hebben wat rond het meer gewandeld en het bezoekerscentrum bezocht, maar een boottocht naar Spirit Island was niet meer mogelijk.
Vandaag stond er een bijzondere weg op de planning: de Icefields Parkway, die Jasper en Lake Louise over een lengte van 230 km met elkaar verbindt en een van de mooiste panoramische wegen ter wereld is. Ik heb er zelfs nog nooit over heen gereden, dus ik keek er vooral naar uit. Het gebeurde zoals het moest gebeuren, op diezelfde dag moest het regenen en de wolken hingen laag. We hadden tot dan toe vooral fantastisch weer tijdens de reis. Het was dus echt het lot dat we slecht weer hadden. De teleurstelling was natuurlijk voelbaar in onze groep, alleen heeft niemand invloed op het weer. Dus we hebben er het beste van gemaakt, maar zijn gestopt bij Athabasca Falls, Columbia Icefield Visitor Centre en Peyto Lake om onze benen te strekken en foto's te maken. Je loopt vanaf de parkeerplaats ruim 15 minuten naar Peyto Lake en als je bij het uitkijkpunt komt, heeft het zelfs gesneeuwd! Daardoor reden we heel snel door en stopten niet bij Bow Lake omdat het weer erg slecht was. In plaats daarvan gingen we naar Banff, waar we incheckten in Rundlestone Lodge. De lodge is comfortabel ingericht en gunstig gelegen aan Banff Avenue. We konden direct vanuit het hotel lopen om de winkels te verkennen en een wandelkaart van het bezoekerscentrum te halen. We hebben ook de “Old Spaghetti Factory” in Banff getest, dat ook ons afscheidsdiner was, want helaas vloog een stel van onze reisgroep de volgende dag terug naar Duitsland. We genoten van ons 3-gangen pastamenu en genoten van een gezellige avond. Nadat we de volgende ochtend afscheid hadden genomen van de twee reizigers, besloten we de dag te beginnen met sport door het wandelpad op Tunnel Mountain op te lopen. Tijdens de wandeling heeft u uitzicht op een golfbaan, Banff en het Fairmont Hotel. In de namiddag reden we naar Moraine Lake en ook even naar Lake Louise, waar het zoals verwacht relatief vol was. Bij Moraine Lake liepen we langs de kust en liepen we de Rockpile Trail op om vanuit dit perspectief enkele foto's te maken die in geen enkel fotoalbum mogen ontbreken. De kleine dierenvriendjes (Chipmunks en Golden Mantled Ground Squirrels) waren dichtbij en kropen zelfs naar ons toe om iets te eten te halen! Grappig om naar te kijken, maar je moest wel oppassen dat je geen ongewenste "souvenirs" in je rugzak had. U kunt kajaks huren bij zowel Moraine Lake als Lake Louise om te genieten van de rust van het turquoise water. De volgende dag verlieten we Banff National Park weer.
Omdat de weg naar Golden niet al te ver was, hadden we vandaag verschillende stops gepland. Dus reden we naar de Takakkaw Falls in Yoho National Park, die ongeveer 380 meter hoog zijn en daardoor indrukwekkend. We renden heel dicht langs de waterval zodat we de spetters van het water al op onze gezichten konden voelen. Daarna ging het verder over de "Natural Bridge" naar Emerald Lake. Dit prachtig gelegen meer dankt zijn naam aan de smaragdgroene kleur van het water. Omgeven door bossen en bergen is het de moeite waard om een ontspannen wandeling rond het meer te maken, die 1,5 tot 2 uur duurt, afhankelijk van de snelheid en het aantal pauzes. We zagen toevallig een bruidspaar dat de locatie gebruikte als een geweldige achtergrond voor hun trouwfoto's. Na al het rennen gromde onze maag in de late namiddag heftig, dus gingen we spontaan naar een Chinees restaurant in de buurt voordat we incheckten in het hotel in Golden.
Op de rit naar Kelowna stelde ik een stop voor bij "De Dutchmen Dairy" bij Sicamous direct aan Highway # 1. Daar krijgen alle ijsliefhebbers waar voor hun geld en een grote boerenmarkt biedt een gevarieerde selectie aan vers fruit, groenten, etc. Voordat we de Rockies verlieten, reden we echter de Meadows in the Sky Parkway in Mount Revelstoke National Park op om de wandelpaden daarboven te nemen. Hier maak je kennis met en bewonder je kleurrijke weiden met wilde bloemen. Maar midden in de zomer waren deze niet meer in diversiteit verkrijgbaar, zo ontdekten we. In plaats daarvan kregen we heel veel muggen. Om ons enigszins te beschermen liepen we rond als marsmannetjes en sloegen nog steeds zenuwachtig rond. Het uitzicht was prachtig, maar we hadden ons bezoek aan het nationale park anders voorgesteld. Later die dag was het in Kelowna erg heet (ongeveer 35 graden), dus onze eerste weg leidde ons naar het water om ons op te frissen. Okanagan Lake is op verschillende plaatsen toegankelijk. Na onze goede ervaringen in Whistler en Banff, gingen we 's avonds weer naar de "Old Spaghetti Factory" en onze verwachtingen werden niet teleurgesteld. Mijn Canadese vriendin Theresa nodigde ons uit voor een brunch met haar in Peachland de volgende ochtend. We hebben genoten van een fantastisch uitzicht op Okanagan Lake, zon, heerlijk eten en geweldige gesprekken. Ik keek er echt naar uit om haar weer te zien en hebben we de rest van de dag samen doorgebracht. We zijn naar de bekende Mission Hill Winery gereden en 's middags waren we nog aan het kajakken. Een gezellig diner bij een vertrouwde Italiaan maakte de dag perfect af.
Elke reis komt tot een einde en onze laatste stop was Vancouver. Ik liet mijn reisgezelschap zien wat naar mijn mening de mooiste hoekjes van de stad waren, nadat ze aan het begin van de reis alleen waren en doelloos door de metropool zwierven. We liepen eerst over de Granville Bridge en bezochten Granville Island en de markt. Daarna brachten we veel tijd door met onze wandeling rond False Creek, die ook geweldige fotomomenten bood van de skyline van de binnenstad. De volgende dag hebben we fietsen gehuurd om Stanley Park te verkennen. Natuurlijk stopten we ook bij de totempalen. 'S Avonds hadden we geluk want in Vancouver vond het jaarlijkse vuurwerktoernooi plaats. Dus stonden wij, net als vele andere duizenden toeschouwers, bij zonsondergang op de Burrard Bridge en keken naar het vuurwerk boven English Bay. Dit was de grote finale van onze reis naar Canada!
See ya Canada, I’ll be back!
